Het nieuwe noorden

​

Als de schrik me niet langer om het hart zou slaan en me een gat in de lucht deed springen,

dan slaat de tijd niet langer over en rijg ik alle wolken aan elkaar met een vrolijk lint.

​

Als ik niet niet langer zwetend waker zou worden van de olifant in mijn kleine kamer,

dan zullen we vrienden worden om samen op de aarde te stampen onderweg naar morgen.

​

Als vroeger me niet langer naar de keel zou vliegen om me de vrije adem te benemen,

dan zuig ik alle zuurstof mijn longen in om alle onuitgesproken woorden de wereld in te blazen.

​

Als mijn hoofd zijn kop nou eens hield en de woorden bevroren in mijn verhitte mond,

dan vind ik de ruimte in die stilte om af te koelen in een woordeloos luisteren.

​

Als de apen van mijn schouders de boom in konden en hun gekrijs verstomde in het groen,

dan verdwijnen horen, zien en zwijgen en hoor ik de wind weer spelen in het blad.

​

Als de ingenaaide stenen in mijn buik me bij het drinken niet langer in de put lieten verdrinken,

dan zou ik alle heilige huisjes omver blazen en met mijn zevenmijlslaarzen over de wereld gaan.

​

Als het licht gedoofd werd en de verhalen in het schaduwspel mij niet langer zouden bespelen,

dan schud ik de zwart kartonnen figuren van me af en kan ik mezelf weer met eigen ogen bezien.

​

Als mijn kompasnaald niet langer rond zijn as zou tollen als een vaandel in veranderlijke wind,

dan vind ik het thuis dat ik verliet om er het nieuwe noorden te kunnen planten met een kleurrijke vlag.

​

Steven Krol